Σκηνοθετώντας ένα πάρτυ για το τέλος της εποχής μας. «Αποφασίσαμε ότι το έργο θα λεγόταν “Late Night”. Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Καταλάβαμε ότι η πραγματικότητα είναι πιο μεγάλη απ’ τις ερμηνείες της. Είχαμε πάντα την αίσθηση ενός κόσμου σκόρπιου. […] Σκεφτόμασταν ότι τα όνειρά μας μπορεί να είναι υπερβολικά, μπορεί να είναι γελοία, μπορεί να είναι ανέφικτα, όμως αυτά είναι. Αργά τη νύχτα ζούσαμε χιλιάδες ζωές ταυτόχρονα, αλλά αισθανόμασταν ακινητοποιημένοι. […] Αργά τη νύχτα δεν ξέραμε τι να κάνουμε.»